running up that hill
running up that hill (2014 – 2018)
I think that Izabela feels photographs more than she takes them.
She thinks a lot but doesn’t really like to write things down. It’s a reluctance to commit anything solid but it’s also probably wise. Because sometimes it’s best to keep quiet – like these photos – because their silence says so much more.
Yet, I’ve pushed her gently, to reveal just a little, to break the silence. So a few thoughts, facts and possible insights.
The photographs, taken between 2014 and 2018, are mainly from Wapping (in East London), Scotland and Poland. A few were shot in France and same in UK seaside resorts.
But the locations seem not to matter because you can’t see the join, it’s seamless. It’s the feeling inside her that’s more revealing, wherever she is.
Izabela brings the same blanket silence to these places, almost as a dream or a longing. Black silence is better at night, you can hear the white better. Luminous white on black haunts these photographs. Yes, it’s a search for white beacons, whether washing on a line or sheep that shout out in the night. And of course there are no people in the photographs. People don’t seem necessary but you can hear them in the silence.
Finally though let’s dwell on one photograph, the Milky Way lookalike, it’s a swirl of white, like a Danish pastry in the Universe. I have no idea how she took this, or what it actually is. I could ask her but that might spoil the effect.
Izabela is right, that’s the wonder of the silence, you just need to listen and imagine.
David Gibson
Izabela wyczuwa fotografię. Dużo myśli, opowiadając obrazami. To rozsądne rozwiązanie. Czasami bowiem milczenie jest najlepszą odpowiedzią – tak jak na tych fotografiach – ponieważ ich cisza przekazuje znacznie więcej.
Zachęciłem ją, aby uchyliła rąbka tajemnicy, aby przerwała ciszę. W rezultacie otrzymałem kilka refleksji i faktów.
Zdjęcia powstały w latach 2014–2018, głównie w dzielnicy Wapping (we wschodnim Londynie), ale także w Szkocji, Polsce, i we Francji. Jednak to nie miejsca w których się znajduje zdają się być istotne, gdyż nie widać klarownego związku – są płynne. Połączeniem są uczucia i emocje, które nam przekazuje.
Izabela przenosi do tych miejsc tę samą wszechobecną ciszę, jak sen czy tęsknota. To poszukiwania białych sygnałów świetlnych. Czarna cisza jest intensywniejsza w nocy, gdy biel staje się bardziej słyszalna. Na zdjęciach brakuje ludzi, jednak wyczuwamy spokojną, milczącą obecność.
Jedno zdjęcie przykuwa moją uwagę, biały wir przypominający Drogę Mleczną – jak ciasto duńskie we Wszechświecie.
Nie mam pojęcia, jak wykonała to zdjęcie i co dokładnie przedstawia. Może powinienem ją zapytać, ale to mogłoby zepsuć efekt. Izabela ma rację, warto wsłuchać się w ciszę i uruchomić wyobraźnię.
David Gibson
Exhibitions:
2025 slideshow, Dias Show, Foto Art Festival, Bielsko-Biała, Poland
2025 slideshow, Rzeczna Art Gallery, Rybnik Foto Festiwal, Poland
2024 Art Fair, Old Gallery ZPAF, Warsaw, Poland
2024 Museum Night, screening, Old Gallery ZPAF, Warsaw, Poland
